Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Ανταποκρίσεις από το Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ



Τι έμαθα στο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ
Μάθημα πρώτο: Κατάλαβα γιατί ποτέ δεν κερδίζουμε ως ΠΟΣΔΕΠ τίποτα. Διότι υπάρχουν διακριτές, διαχωριστικές γραμμές που κανείς ποτέ δεν τις δρασκελίζει για να συνεργαστεί για το κοινό καλό όλων μας.
Μάθημα δεύτερο: Κατάλαβα γιατί ποτέ τίποτα δεν αλλάζει στο χώρο μας και στον τόπο μας. Διότι κανείς δεν ασκεί αυτοκριτική και πάντα ουρλιάζει για τα λάθη των άλλων και καταδικάζει τους άλλους. (Και όταν λέω ουρλιάζει κυριολεκτώ. Ποτέ δεν είδα τόσους σύνεδρους στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και κατάρρευσης, έξαλλους, βαθιά προσβεβλημένους από τα λάθη των άλλων).
Και μια εικόνα: καθώς κοιτούσα το παρκέ της αίθουσας Συνεδριάσεων φαντάστηκα πως ένα Αργεντίνικο (αυτό είναι υπονοούμενο) ταγκό έπαιζε. Οι σύνεδροι όμως τυφλοί και κουφοί χόρευαν με τους συντρόφους τους ο κάθε ένας σε μουσική που μόνο στο μυαλό τους έπαιζε. Ποτέ κανείς δεν άγγιζε κανέναν άλλον από άλλη παράταξη.
ΜΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΣΙΜΠΛΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ;
Γιώργος Καλογεράς
 
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Επιτρέψτε μου μια, κατά το δυνατόν, συνοπτική περιγραφή του 11ου Συνεδρίου της ΠΟΣΔΕΠ και της συμμετοχής της Ενωτικής Πρωτοβουλίας σε αυτό.
Την πρώτη ημέρα, Παρασκευή, 1η Φεβρουαρίου, η συζήτηση αφορούσε τον απολογισμό του απερχόμενου Προεδρείου. Κείμενο απολογισμού δεν είχε κατατεθεί έως τη στιγμή εκείνη και το γεγονός αυτό επέτρεψε στις αντιπολιτευόμενες παρατάξεις να στηλιτεύσουν το Προεδρείο, τα μέλη του οποίου, με τη σειρά τους, υπενθύμισαν ότι ούτε οι προκάτοχοί τους, το 2009 και το 2011, είχαν καταθέσει απολογισμό! Το πλείστον της συζητήσεως αναλώθηκε σε θέματα περισσότερο διαδικαστικά παρά ουσίας. Εντυπωσιακή ήταν η ευχέρεια με την οποία εκπρόσωποι της Συσπείρωσης και του Δικτύου έφταναν σε παροξυσμό με μάλλον ασήμαντες αφορμές. Βεβαίως, οι ίδιοι, όπως και οι εκπρόσωποι της ΔΗΠΑΚ, αξιοποιούσαν κάθε ευκαιρία για να στηλιτεύσουν την κυβερνητική πολιτική και όσους, κατά τη γνώμη τους, την υπηρετούν. Επισημαίνω ακόμα τη συμπόρευση της ομάδας που εκπροσωπούσε τη Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ (οι οικοδεσπότες μας!) με Συσπείρωση-Δίκτυο. Εκπρόσωπός τους, χωρίς καταβολές στην Αριστερά, οίκτιρε τη συμμετοχή πανεπιστημιακών του εξωτερικού σε Συμβούλια ως απάδουσα με την εθνική μας αξιοπρέπεια. Εν τέλει, ο απολογισμός εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία (και με ψήφους της Ε.Π.), ενώ το τελικό κείμενο ήταν διαθέσιμο το πρωί του Σαββάτου. Παραδόξως, δεν ακούστηκαν πολλά για το σχέδιο «Αθηνά».
Τη δεύτερη ημέρα υπήρξαν τοποθετήσεις από εκπροσώπους παρατάξεων και παρεμβάσεις από συνέδρους. Το στίγμα της Ενωτικής Πρωτοβουλίας έδωσε ο Μιχάλης Χρυσανθόπουλος. Υπήρξαν παρεμβάσεις από τους Βαγγέλη Αλεξίου, Παναγιώτη Γκλαβίνη, Παναγιώτη Θανασά και Μπάμπη Φείδα. Ο Π. Γκλαβίνης αναφέρθηκε στη χαμένη ευκαιρία τα Πανεπιστήμια να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα που τους παρείχε ο ν. 4009/11 να συνδιαμορφώσουν το σχέδιο «Αθηνά». Παράλληλα, εντείνονταν οι διεργασίες ενόψει της ψηφοφορίας του Σαββάτου. Αντιληφθήκαμε τόσο τη διάθεση παρατάξεων να μας προσεταιριστούν για επιμέρους ζητήματα του Συνεδρίου όσο και το ενδιαφέρον συνέδρων για το «φαινόμενο Ενωτική Πρωτοβουλία». Οι σύνεδροι αυτοί προέρχονταν από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Πολυτεχνείο Κρήτης αλλά και την Ιατρική του ΕΚΠΑ (οι τελευταίοι δεν ανήκαν στην ΑΣΚΕΥ). Ορισμένοι άφησαν να φανεί ότι προσεγγίστηκαν από εκπροσώπους παρατάξεων προκειμένου το ενδιαφέρον αυτό να μη μετουσιωθεί σε ψήφο.
Η δυσκολότερη ώρα, για μας, τουλάχιστον, τους εκπροσώπους της Ε.Π. ήταν το διάστημα μετά τις 6 μ.μ., οπότε έληγαν οι τοποθετήσεις συνέδρων. Επρόκειτο να ακολουθήσει η έγκριση του οικονομικού απολογισμού και η συζήτηση και έγκριση των θέσεων του Συνεδρίου. Θα ανέμενε κανείς το βάρος να έπεφτε στο δεύτερο θέμα. Αντ’ αυτού, επί τρεις ώρες, το απερχόμενο Προεδρείο υφίστατο το σφυροκόπημα των αντιπολιτευόμενων παρατάξεων επειδή η Εξελεγκτική Επιτροπή δεν εκτέλεσε το καθήκον της και δεν έλεγξε τα οικονομικά της απερχόμενης διοίκησης. Χονδρικά τα έσοδα 42.000 ήταν και τα έξοδα 14.000. Από τα έξοδα αυτά, υπέρογκη θεωρήθηκε από όλους μας η δαπάνη 3.900 ευρώ για τον δικηγόρο που ανέλαβε την τυπική διαδικασία αναγνώρισης της ΠΟΣΔΕΠ ως σωματείου (κάτι που εκκρεμούσε από το 1986 ως το 2011!). Ωστόσο, στο μάτι του κυκλώνα βρέθηκε ο απερχόμενος Πρόεδρος Νίκος Σταυρακάκης επειδή είχε ζητήσει να καλυφθούν ορισμένες δαπάνες (κυρίως οδοιπορικά), κάτι το οποίο η Εκτελεστική Γραμματεία έκρινε, την παραμονή του Συνεδρίου, ότι δεν εδικαιούτο. Με δυο λόγια, αν ο Ν. Σταυρακάκης δεν είχε εκδηλώσει την πρόθεση να εκλεγεί Πρόεδρος για τρίτη φορά, το θέμα ίσως και να μην είχε θιγεί καν. Όπως στο θέμα του γενικού απολογισμού, πληροφορηθήκαμε ότι ουδέποτε στο παρελθόν είχε κατατεθεί έκθεση Εξελεγκτικής Επιτροπής για την οικονομική διαχείριση μιας απερχόμενης Διοίκησης. Ωστόσο, αυτό ελάχιστα απασχόλησε τους επικριτές της. Η πρόθεση της Συσπείρωσης και του Δικτύου ήταν να «αποκαλύψουν» το ρήγμα στους κόλπους του απερχόμενου Προεδρείου, ιδίως δε την αποστασιοποίηση της κυρίας Μπουρνόβα από τον κύριο Σταυρακάκη. Αυτά, λίγο αφορούσαν εμάς τους υπόλοιπους, οι οποίοι γίναμε μάρτυρες σκηνών που δεν τιμούν την ιδιότητα της ΠΟΣΔΕΠ ως επιστημονικού σωματείου.
Τα εκατέρωθεν μαχαιρώματα φάνηκαν να εξαντλούνται όταν πλέον πλησίαζε η ώρα να κλείσουν οι θύρες της Σχολής! Υπό την πίεση του χρόνου, οι παρατάξεις κλήθηκαν να παρουσιάσουν θέσεις για το Συνέδριο. Ο Μ. Χρυσανθόπουλος παρουσίασε κείμενο σημείων, μεταξύ των οποίων υπήρχε αναφορά στην ανάγκη να περιφρουρηθεί το κύρος και η ακεραιότητά μας ως πανεπιστημιακών λειτουργών σε συνθήκες ευπρέπειας και ασφάλειας και δίκαιης μισθολογικής μεταχείρισης, με ειδική μνεία για την αναγκαία, κατά την άποψή μας, διάκριση μεταξύ εργαζομένων πλήρους και μη απασχόλησης. Αναφορές στο εν λόγω θέμα έγιναν και από άλλες παρατάξεις, πλην της ΚΙΠΑΝ. Εν τέλει, αναμετρήθηκαν οι θέσεις Συσπείρωσης και ΚΙΠΑΝ, ως οι δύο επικρατέστερες. Υπερψηφίστηκαν οι θέσεις της ΚΙΠΑΝ (69-59, με 11 λευκά). Από τους εκπροσώπους της Ε.Π. ορισμένοι τις υπερψήφισαν, ενώ άλλοι ψήφισαν «λευκό».
Η δεύτερη, μαραθώνια, ημέρα έκλεισε με επί μέρους ψηφίσματα. Στο σημείο αυτό εκδηλώθηκε η πρόθεση της Συσπείρωσης και της ΑρΜε να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του Συνεδρίου προς τον αντιπρύτανη Οικονομικών του Α.Π.Θ. Γιάννη Παντή. Απέναντι στα σχέδια ψηφίσματος των δύο αυτών παρατάξεων, τα οποία αναφέρονταν ειδικά στο πρόσωπο του αντιπρύτανη και προεξοφλούσαν τον πολιτικό χαρακτήρα της δίωξης που αντιμετωπίζει, η Ε.Π. κατέθεσε τη δική της, νομικά τεκμηριωμένη, θεσμική πρόταση. Αυτή θέτει σε απρόσωπη και γενική βάση το ζήτημα των δυσμενών συνεπειών (όπως, εν προκειμένω, η ποινή της αργίας) που αντιμετωπίζουν δημόσιοι λειτουργοί εξαιτίας καθηκόντων τα οποία ασκούν επιπροσθέτως του λειτουργήματός τους. Η θέση μας ήταν ότι οι συνέπειες αυτές θα πρέπει να αφορούν μόνον το όποιο, αιρετό και πρόσκαιρο, αξίωμα αναλαμβάνουν, και από το οποίο απέρρευσαν οι επίμαχες ενέργειές τους, και όχι το λειτούργημά τους ως πανεπιστημιακών, δικαστικών κ.ο.κ.. Εν τέλει, η Συσπείρωση απέσυρε το σχέδιό της και υπερψηφίστηκαν οι προτάσεις της ΑρΜε και της Ε.Π.
Την τρίτη ημέρα διεξήχθη η ψηφοφορία. Το γεγονός ότι στους δέκα εκπροσώπους μας προστέθηκαν άλλοι πέντε ψηφοφόροι και έτσι η Ε.Π. εξέλεξε δύο μέλη στη Διοικούσα Επιτροπή καταγράφεται ως επιτυχία. Διαφάνηκε, επίσης, κοινός τόπος με την Πρωτοβουλία Μελών ΔΕΠ Ιατρικής Αθηνών που εξασφάλισε μία έδρα στη Διοικούσα Επιτροπή. Από την άλλη, παρά τις «παραταξιακές» και ανθρώπινες επαφές, αλλά και το χειροκρότημα που εισέπρατταν τοποθετήσεις αδιακρίτως παραταξιακής προέλευσης του ομιλητή, όσο πλησίαζε η ώρα της κάλπης γινόταν αισθητή η περιχαράκωση. Η μέγιστη μερίδα των συνέδρων στοιχήθηκε πίσω από παρατάξεις ή περισσότερο ή λιγότερο ευκαιριακά σχήματα, όπως, για παράδειγμα, η «Συνάντηση» της Συσπείρωσης με το αντικαπιταλιστικό Δίκτυο και τους μάλλον συντηρητικής προέλευσης εκπροσώπους της Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ.
Στο 11ο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ η Ενωτική Πρωτοβουλία διατήρησε την αυτονομία της και διατύπωσε λόγο με ευρύτερη απήχηση. Έγινε αντιληπτή ως φορέας μιας άλλης δυναμικής από το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας. Πήρε το «βάπτισμα του πυρός» χωρίς απώλειες και καλείται τώρα να δείξει τις αντοχές της σε μια μακρά και επίπονη διαδρομή.
Γιάννης Στεφανίδης

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,
δεν είχα το κουράγιο χθες να καταγράψω δυο τρεις σκέψεις. Επείγουν ωστόσο και μετά το μήνυμα του Γιώργου Καλογερά.
Η εμπειρία μου από το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ κινείται προς δύο κατευθύνσεις.
1) προς την κατεύθυνση των διαπιστώσεων για τους άλλους. Πράγματι, όπως ο Γιώργος καταθέτει, οι αγκυλώσεις και οι περιχαρακώσεις και πολλές είναι και ισχυρές. Το περιθώριο για συνεννοήσεις ελάχιστο. Λόγος, τις περισσότερες φορές, χωρίς επιχειρήματα με λοιδωρίες, ύβρεις και εθελούσιες τυφλώσεις, πολιτικές συμπαιγνίες κ.ο.κ.
2) προς την κατεύθυνση της αυτοκριτικής. Είχαμε μια καλή παρουσία, προχωρήσαμε σε μικρές ουσιαστικές συμμαχίες και καταφέραμε ό,τι καταφέραμε. Δεν είχαμε όμως ένα κείμενο για τον προγραμματισμό δράσης της ΠΟΣΔΕΠ το επόμενο διάστημα. Είμαστε από τις λίγες παρατάξεις που δεν έχουν αντίστοιχο κείμενο στην ιστοσελίδα της Συνομοσπονδίας. Οι λόγοι γνωστοί, ο κυριότερος: το νεότευκτο του εγχειρήματος. Με αυτα τα δεδομένα λοιπόν πώς συνεχίζουμε; Επιμένουμε στον χώρο του ΑΠΘ; Η πανελλαδική διάχυση, όπως είναι γνωστό, απαιτεί άλλη προεργασία. Την θέλουμε και είμαστε διατεθειμένοι να εργαστούμε;
H πρότασή μου: ας δούμε ξανά το οργανωτικό σχήμα της ΕΠ και ας δημιουργηθούν ομάδες επεξεργασίας ζητημάτων που θα τα ιεραρχήσουμε ώστε να είμαστε, κατά το δυνατόν, έτοιμοι από καιρό.

Υ.Γ. Ο χαρακτηρισμός της παράταξής μας (από τους άλλους) ως «κάτι μυστήριοι από τη Θεσσαλονίκη», πέρα από το γέλιο που προξενεί και ενδεχομένως μας κολακεύει, ενέχει κινδύνους, κυρίως την εσωτερίκευση του εξωτισμού. Επειδή όμως ο εξωτισμός ούτε αθώος είναι ούτε ουδέτερος, χρειάζεται με την συνδρομή όλων μας η διασάφηση του στίγματός μας και η επεξεργασία ειδικότερων θεμάτων.


Την Κυριακή το βράδυ, επιστρέφοντας από το Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ, ταξίδευα στο τρένο με τον Γ. Καλογερά, τη Μ. Μικέ και τον Γ. Στεφανίδη και συζητούσαμε όλα όσα ζήσαμε αυτές τις τρεις ημέρες στην Αθήνα. Μια πρωτόγνωρη και μοναδική εμπειρία για τους περισσότερους. Όταν η Μαίρη πληροφορήθηκε από το τηλέφωνο τα εντυπωσιακά αποτελέσματα για την ΕΠ, αφού με τα μετρημένα «κουκιά» των άλλων παρατάξεων και όντας ανεξάρτητοι, καταφέραμε να αυξήσουμε τη δύναμή μας, να έχουμε δύο έδρες στη ΔΕ και μία στην εκτελεστική γραμματεία, εκεί δηλαδή που αγκομαχούν να φτάσουν παρατάξεις με μεγάλη εμβέλεια πανελλαδικά, τότε μάθαμε ότι σε blog άλλης παράταξης, στο οποίο ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, κυκλοφόρησε και το εξής: οι τάδε πήραν τόσες ψήφους, οι τάδε τόσες, οι τάδε τόσες, οι τάδε τόσες και 15 ψήφους κάτι «μυστήριοι από τη Θεσσαλονίκη». Γελάσαμε με την ψυχή μας. Ναι, εμείς της ΕΠ ήμασταν οι μυστήριοι της Θεσσαλονίκης και είχαν δίκιο: «γιατί ήμασταν εκεί παρόντες, είχαμε λόγο και άποψη που διέφερε από τους άλλους και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό».
Όταν Παρασκευή απόγευμα και όλο το Σάββατο επί ένα 12ωρο βρέθηκα στο μεγάλο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής και κατάλαβα το πνεύμα των παρεμβάσεων, η απορία μου ήταν μία και μοναδική: «Εμείς εδώ είμαστε Καθηγητές Πανεπιστημίου, είμαστε οι πνευματικοί ταγοί αυτού του τόπου;». Τα μνημόνια, οι φιλελεύθερες πολιτικές, η συμπολίτευση, η αντιπολίτευση έδιναν και έπαιρναν. Και το κακό δεν ήταν η θεματολογία, ήταν η παντελής έλλειψη επικοινωνίας. Κραυγές, αντεγκλήσεις, φασαρία, κακό, ξύλινος λόγος, σαν να βρισκόμαστε σε κομματικές πτέρυγες, οι μεν δεξιά, οι άλλοι αριστερά. Και οι περισσότεροι σύνεδροι απόντες. Περιφέρονταν στους διαδρόμους, αναζητώντας συμμαχίες, με μπλοκάκια στα χέρια. Τα «κουκιά», τα «κουκιά», τα «κουκιά».
Και εμείς οι πρωτάρηδες; Στο μυαλό μας είχαμε τους συναδέλφους στη Θεσσαλονίκη που περίμεναν στην ουρά για να ψηφίσουν, που ήθελαν το νέο, το διαφορετικό. Αισθανθήκαμε ότι έπρεπε να μιλήσουμε, έπρεπε να πάρουμε το μικρόφωνο μπροστά σε ένα τεράστιο αμφιθέατρο, σε ένα ξένο περιβάλλον. Και εκεί που κάποιοι κάποτε μας κατηγόρησαν για «πολτό», μιλήσαμε με την ίδια γλώσσα, με το ίδιο ύφος, με την ίδια στιβαρότητα λόγου. Πήραμε το μικρόφωνο και με μια σειρά παρεμβάσεων είπαμε όσα πιστεύαμε. Με ωραίο, σύγχρονο λόγο. Όταν ήρθε η σειρά μου, ένιωθα την ίδια αγωνία, όπως όταν πρωτοεμφανίστηκα σε φοιτητικό αμφιθέατρο. Ήταν ένα ωραίο, ζωντανό συναίσθημα, η αδρεναλίνη στα ύψη. Δεν με ενδιέφερε ποιος με άκουγε, είπα ό,τι πίστευα: για τον ελεύθερο πανεπιστημιακό, για τα ανοικτά πανεπιστήμια χωρίς καταλήψεις, για το «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ» για τη μικρή επανάσταση που συντελέστηκε στο ΑΠΘ, για την ανάγκη ενός νέου ήθους στην ΠΟΣΔΕΠ, έξω από μνημόνια και φιλελεύθερες αγορές, για τα σκουπίδια που φαίνονταν και όσα δεν φαίνονταν στο ΑΠΘ, για τις παρεΐστικες νοοτροπίες, για τις φωτογραφικές θέσεις, ακόμη και για τις δύο αρνητικές κρίσεις που έχω πρόσφατα υποστεί στην εξέλιξή μου, αλλά πάνω από όλα για το ότι όσα ευρώ κι αν παίρνουμε, όσο κι αν συρρικνώνονται οι αποδοχές μας, θα είμαστε εκεί στο αμφιθέατρο, ως δάσκαλοι με απόλυτη επίγνωση της αποστολής μας. Ένιωσα ικανοποιημένος και απελευθερωμένος. Αισθάνθηκα ότι έκανα και εγώ την προσωπική μου υπέρβαση, έξω από το <<καβούκι>> του γραφείου μου. Ναι, ήμουν κι εγώ ένας από τους μυστήριους της Θεσσαλονίκης. Μας χειροκρότησαν, μας άκουσαν, απόρησαν, κάποιοι ήρθαν μετά και μας έδωσαν το χέρι. «Κάτι διαφορετικό, ασυνήθιστο», μας είπαν. Θυμήθηκα τον συνάδελφο Μ. Μπακογιάννη: «σημασία έχει ... οι εκπρόσωποι της ΕΠ να γίνουν οι φορείς  και οι εκφραστές ενός άλλου ήθους στον δημόσιο λόγο. Πέραν του τί λέμε υπάρχει και το πώς το λέμε». Είμαστε βέβαιοι ότι το πετύχαμε.
Φίλες και φίλοι, καταφέραμε τη μικρή επανάσταση στο ΑΠΘ, ήρθαν και ψήφισαν τόσοι και τόσοι συνάδελφοι. Καταφέραμε με τις δικές μας ανεξάρτητες δυνάμεις να ταράξουμε τα νερά και της ΠΟΣΔΕΠ. Από εδώ και εμπρός πρέπει η πρωτοβουλία να αποκτήσει πανελλαδική εμβέλεια, να μιλήσουμε σε πολλούς και με πολλούς. Τα παιδιά στη Διοικούσα επιτροπή πρέπει να έχουν ζωντανή παρουσία, όπως και στην Εκτελεστική Γραμματεία. Το απαιτούν οι Συνάδελφοι του ΑΠΘ και όλοι όσοι ζητούν την αλλαγή των σάπιων νοοτροπιών και την αναγέννηση αυτής της χώρας.
Και μερικά παραλειπόμενα. Στην ΠΟΣΔΕΠ συνεχίστηκε το πανηγύρι, το γλεντήσαμε. Και πάλι αδρεναλίνη, και πάλι ζωντάνια, ζήσαμε και τις ταβέρνες μας. Και ενώ πηγαίναμε για ύπνο μεταμεσονύχτιες ώρες, ήμασταν την άλλη ημέρα όλοι εκεί, γιατί θέλαμε να είμαστε, γιατί έπρεπε να είμαστε, το χρωστούσαμε στους συναδέλφους και στους εαυτούς μας, εμείς οι «μυστήριοι της Θεσσαλονίκης».
Ευάγγελος Αλεξίου

Καλή εβδομάδα σε όλους!
Επιστρέψαμε, με το καλό, από το Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ, με τα γνωστά θετικά αποτελέσματα για την ΕΠ. Ιδιαίτερα σημαντική συνεισφορά σ' αυτό -κατά τη γνώμη μου- είχαν:
-η φήμη της ΕΠ, που έφτασε εκεί πριν από μας και κέντρισε το ενδιαφέρον των «καινούργιων» -κυρίως, και
-οι φίλ(η)οι της ΕΠ,που με τον λόγο τους και την φυσική τους παρουσία στο χώρο έκαναν πιο ορατό το «πρόσωπό» της (και αρκετούς να χάσουν τον ύπνο και τον λογαριασμό τους...). Οι ειλικρινείς ευχαριστίες μου προς αυτούς είναι το λιγότερο που μπορώ εκφράσω.
Βαγγελιώ Αμοιρίδου


Παλιά εμείς οι ανήσυχοι νέοι λέγαμε με υφάκι ‘Όσα μου έμαθε η ζωή’(…). Σήμερα όμως θα υιοθετήσω τον πετυχημένο υπέρτιτλο του Γιώργου Καλογερά ‘Τι έμαθα στο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ’ .
Μεταφέρω το απόσπασμα ημερολογίου μετά από προτροπή των Παναγιώτη (Γκλαβίνη), Βαγγελιώς (Αμοιρίδου), Μπάμπη (Φείδα) και Νιόβης (Παυλίδου) με τους οποίους υπέροχα συνταξιδέψαμε. (Οφείλω να ομολογήσω πως βοήθησε και ο συχωρεμένος Μητροπάνος!).
Αθήνα 03.02 ώρα (περίπου) 16.00
11ο συνέδριο ΠΟΣΔΕΠ
Μόλις έχει ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων, και έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων ένας ευτραφής κύριος συνάδελφος με διανοουμενίστικο λουκ αλλά και ύφος (ανήκων στη Συνάντηση), τηλεφωνεί σε γνωστό του για να αναγγείλει τα αποτελέσματα.
–Έλα τάδε… Καλύτερα δεν μπορούσαμε να πάμε, σκίσαμε! Ναι, σου λέω, δε γινόταν καλύτερα…! Λοιπόν, πήραμε … (ανακοινώνει τα αριθμητικά αποτελέσματα). Α, και εκείνοι «οι μυστήριοι της Θεσσαλονίκης» πήραν 15 ψήφους!

ΥΓ. Για να μην επηρεάσω το σώμα δεν θα προβώ στην προσωπική μου πρόσληψη για το χρησιμοποιηθέν ουσιαστικοποιημένο επίθετο. Όπως και να ’χει όμως, έχει ενδιαφέρον.
Ντίνα Ευαγγέλου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου