Τι έμαθα στο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ

Μάθημα πρώτο: Κατάλαβα γιατί ποτέ δεν κερδίζουμε ως ΠΟΣΔΕΠ τίποτα. Διότι υπάρχουν διακριτές, διαχωριστικές γραμμές που κανείς ποτέ δεν τις δρασκελίζει για να συνεργαστεί για το κοινό καλό όλων μας.

Μάθημα δεύτερο: Κατάλαβα γιατί ποτέ τίποτα δεν αλλάζει στο χώρο μας και στον τόπο μας. Διότι κανείς δεν ασκεί αυτοκριτική και πάντα ουρλιάζει για τα λάθη των άλλων και καταδικάζει τους άλλους. (Και όταν λέω ουρλιάζει κυριολεκτώ. Ποτέ δεν είδα τόσους σύνεδρους στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και κατάρρευσης, έξαλλους, βαθιά προσβεβλημένους από τα λάθη των άλλων).

Και μια εικόνα: καθώς κοιτούσα το παρκέ της αίθουσας Συνεδριάσεων φαντάστηκα πως ένα Αργεντίνικο (αυτό είναι υπονοούμενο) ταγκό έπαιζε. Οι σύνεδροι όμως τυφλοί και κουφοί χόρευαν με τους συντρόφους τους ο κάθε ένας σε μουσική που μόνο στο μυαλό τους έπαιζε. Ποτέ κανείς δεν άγγιζε κανέναν άλλον από άλλη παράταξη.

ΜΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΣΙΜΠΛΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ;

Γιώργος Καλογεράς